Na pustu drumu sniježi i vijori,
Po dubovima tvrda kora puca.
Pod dubom Pan leleče i kašljuca
I na pô slednut sa smrću se bori.
Sav bijel je Pan. Lijeću pahuljice,
U kudravo se runo pršeć pletu,
Poskakuju oko njeg, u svom letu,
Vrpolje se i biju ga o lice.
On divlje kriknu – i zamahnu rukom.
Tad drhtat stade plaho po svem tijelu
I prevali se na ledinu bijelu
I glavom klonu i zamuča mukom.
Narodni list, 17. 4. 1955.
Odgovori